Nie podano opisu zmian Znacznik: Edytor kodu źródłowego |
Masterixon (dyskusja | edycje) Znacznik: VisualEditor |
||
(Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 14: | Linia 14: | ||
* '''Jim Holland''' – brat wyżej wymienionego, raz wskoczył na podium i miał szansę wejść do czołówki, jednak nie potrafił przejść na styl V. |
* '''Jim Holland''' – brat wyżej wymienionego, raz wskoczył na podium i miał szansę wejść do czołówki, jednak nie potrafił przejść na styl V. |
||
* '''Alan Alborn''' – miał jeden niezły sezon 2001/02, kiedy to raz wylądował tuż za pudłem. Poza tym do końca kariery raczej klepał bulę. Co ciekawe nie zerwał całkowicie z lataniem, bo posiada licencję pilota. |
* '''Alan Alborn''' – miał jeden niezły sezon 2001/02, kiedy to raz wylądował tuż za pudłem. Poza tym do końca kariery raczej klepał bulę. Co ciekawe nie zerwał całkowicie z lataniem, bo posiada licencję pilota. |
||
− | * '''Clint Jones''' – raz udało mu się wskoczyć do "10" i |
+ | * '''Clint Jones''' – raz udało mu się wskoczyć do "10" i nawet zająć drugie miejsce w Letniej Grand Prix w 2002 roku. I na tym właściwie kończy się lista jego sukcesów. |
* '''William Rhoads''' – jedyny jego sukces to drużynowe mistrzostwo juniorów w 2012 roku<ref>Mistrzostwo Ameryki Północnej rzecz jasna, a co myślałeś?</ref>. |
* '''William Rhoads''' – jedyny jego sukces to drużynowe mistrzostwo juniorów w 2012 roku<ref>Mistrzostwo Ameryki Północnej rzecz jasna, a co myślałeś?</ref>. |
||
* '''Michael Glasder''' – w ciągu 10 lat startów zdołał wywalczyć 3 (słownie: trzy) punkty Pucharu Świata. |
* '''Michael Glasder''' – w ciągu 10 lat startów zdołał wywalczyć 3 (słownie: trzy) punkty Pucharu Świata. |
Wersja z 21:52, 7 maj 2021
Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich – grupa zapaleńców zza wielkiej wody, którzy (jak większość amerykańskich chłopców) w dzieciństwie marzyli o zostaniu gwiazdami NBA, NHL, NFL lub chociaż baseballa, jednak poskąpiono im warunków fizycznych i musieli wybrać nieco „mniej amerykański” sport. Pod względem wyników Jankesi obecnie obijają się gdzieś między Włochami a Estonią, choć bywały sezony, kiedy to potrafili kwalifikować się do drugiej serii drużynówek[1]. Indywidualnie też raczej bida z nędzą, zwłaszcza odkąd w sezonie 2018/19 ich najlepszy zawodnik ostatnich lat - Kevin Bickner - znacząco obniżył loty.
Amerykanie posiadają dwie czynne duże skocznie narciarskie, na których jednak od dawna nie rozgrywa się zawodów rangi PŚ, a jedynie Puchar Kontynentalny i FIS Cup (to i tak lepiej pod tym względem niż np. u Czechów). Ponadto znajduje się tam zabytkowy półmamut w Ironwood, który od kilkudziesięciu lat grozi zawaleniem.
Zawodnicy
- Kevin Bickner – niezły lotnik, obecnie jedyny amerykański zawodnik potrafiący coś ugrać w PŚ, choć od sezonu 2018/19 ma wyjątkowego pecha do dyskwalifikacji. Tak go to zdemotywowało, że w 2020 postanowił zrobić sobie przerwę od skakania.
- Casey Larson – też bez sukcesów, chyba że za takowe można uznać 8. miejsce na MŚ juniorów i kilka punktów w loteryjnym konkursie w Ruce.
- Decker Dean – w swoim debiucie na PŚ upadł i zwichnął ramię. Jak nie idzie, to nie idzie.
- Andrew Urlaub – potrafi zapunktować w FIS Cup, ale pod warunkiem, że zawody odbywają się na kontynencie amerykańskim (i, co za tym idzie, większość reprezentacji odpuszcza sobie wyjazd).
Patrick GasienicaPatryk Gąsienica[2] – nasz rodak, który postanowił skakać w barwach amerykańskich. Wybaczamy[3] i życzymy sukcesów!
Dawni zawodnicy
- Mike Holland – jedyny Jankes, któremu udała się sztuka wygrania konkursu w Pucharze Świata. W zamierzchłych czasach, kiedy niejaki Matti Nykänen miał jeszcze w miarę sprawną wątrobę.
- Jim Holland – brat wyżej wymienionego, raz wskoczył na podium i miał szansę wejść do czołówki, jednak nie potrafił przejść na styl V.
- Alan Alborn – miał jeden niezły sezon 2001/02, kiedy to raz wylądował tuż za pudłem. Poza tym do końca kariery raczej klepał bulę. Co ciekawe nie zerwał całkowicie z lataniem, bo posiada licencję pilota.
- Clint Jones – raz udało mu się wskoczyć do "10" i nawet zająć drugie miejsce w Letniej Grand Prix w 2002 roku. I na tym właściwie kończy się lista jego sukcesów.
- William Rhoads – jedyny jego sukces to drużynowe mistrzostwo juniorów w 2012 roku[4].
- Michael Glasder – w ciągu 10 lat startów zdołał wywalczyć 3 (słownie: trzy) punkty Pucharu Świata.
- Nicholas Fairall – zasłynął głównie dwoma upadkami w Bischofshofen, po których został inwalidą. Od tamtego czasu jednak pływa na nartach wodnych, nawet nieźle sobie radząc.
W sumie nie Amerykanie, ale Kanada i tak jest blisko, a nawet zdarzało się, że trenowali razem
- MacKenzie Boyd-Clowes - przeciętniak, ale jak na skoczka z półkuli zachodniej, można powiedzieć, że spisuje się dobrze (a od sezonu 2020/21 jeszcze lepiej![5]).
- Matthew Soukup – buloklep, ale dość młody, jak mu się nie znudzi skakanie to jeszcze może coś zawojuje.
Przypisy
- ↑ Pod warunkiem, że któryś z rywali zaliczył upadek lub mu mocno powiało w plecy.
- ↑ Chrzanić FIS-owskie grafiki, my zapisujemy po polsku.
- ↑ Zawsze mógł wybrać reprezentację Niemiec lub innego odwiecznego rywala (Austrię lub Norwegię)… Poza tym szanujmy się, nie miałby pewnie przebicia.
- ↑ Mistrzostwo Ameryki Północnej rzecz jasna, a co myślałeś?
- ↑ Raz nawet był blisko podium!