Reprezentacja Japonii w skokach narciarskich

Reprezentacja Japonii w skokach narciarskich – jedyna licząca się w skokach reprezentacja, która nie pochodzi z Europy. Bez ich istnienia można by dyskutować o sensie nazywania Pucharu Świata Pucharem Świata. Bycie juniorem w tej reprezentacji kończy się w okolicach 30. Przywódcą reprezentacji jest wiecznie młody Noriaki Kasai.

Obecni zawodnicy

• Junshirō Kobayashi – zwycięzca z Wisły-Malinki. Należał do ścisłej czołówki sezonu 2017/18, ale po tym już nie powtórzył tak udanej formy i raczej jest tym gorszym, ale też potrafiącym czasem odpalić, bratem.
• Ryōyū Kobayashi – brat Junshiro. Toczy z nim braterską rywalizację i w przeciwieństwie do niego umie obsłużyć mamuta. W sezonie 2018/19 wygrywał zawody za zawodami, będąc jednym z powodów tego, że Piotrek, Kamil i Dawid musieli zadowolić się drugimi i trzecimi miejscami. Jedynie Mistrzostwa Świata mu nie wyszły. Posiada nadnaturalną zdolność skakania przy wietrze z tyłu, gdy każdy inny ma pod narty. Jego nemezis to Dawid Kubacki, który najpierw przerwał mu przerwę zwycięstw, potem wygrał Mistrzostwa, które on miał wygrać, a sezon później, aby go dobić, był jednym z powodów, przez które nie obronił on Złotego Orła. Ma też złoto olimpijskie i ogólnie niewiele brakuje mu do pełni szczęścia.
• Yukiya Satō – najniższy w stawce i dalej młody zawodnik, co jednak nie przeszkodziło mu wygrać już zawodów Pucharu Świata. Niemniej jest trochę nierówny, raz otrze się o podium, a raz nie wejdzie do trzydziestki. Ostatnio podpadł Polakom, poprawiając rekord Dawida na Wielkiej Krokwi. Jednak na tej samej skoczni w drużynówce w 2020/2021 oddał 2 słabe skoki, przez co się spoliczkował aż 3 razy. Niedługo potem zupełnie przepadł, ale może jeszcze wróci…
• Naoki Nakamura – też młody, ale jednak trochę mu do tego powyżej brakuje. Nie mniej przy lepszej formie do drużyny potrafi się załapać. Znany ze swojego uśmiechu, który jest taki sam niezależnie od osiągniętego wyniku.
• Keiichi Satō – niespokrewniony z Yukiyą, młody i całkiem dobry – na tyle, że w sezonie 2019/20 wygryzł „dziadka” Kasaiego z pierwszego składu. Ostatnio niezbyt widziany.
• Ren Nikaidō – w swoim debiucie na poważnych zawodach, w Wiśle 2022 zaliczył podpórkę, a i tak zdobył parę punktów. Jak na dziecięcy wiek (21 lat w japońskich warunkach) to spory wyczyn. Od sezonu 2023/24 silny punkt drużyny, niekiedy nawet bywa lepszy od Ryoyu.
• Taku Takeuchi – jedyny Japończyk, który został mistrzem Finlandii juniorów. Po roku 2020 wydawało się, że podobnie jak u Kasaiego pisane jest mu już startowanie tylko w lokalnych zawodach, ale przez pewien marazm u niektórych członków kadry A Japonii załapał się na drugą część sezonu 2022/23. Szału nie zrobił, ale póki co paru konkurentów też jest w lekkim kryzysie, przez co dalej nawet łapie się do składu.

Niby nie przeszli na emeryturę, ale w Pucharze Świata ich (raczej) nie zobaczysz

• Noriaki Kasai – ma ponad 50 lat, ale nic sobie z tego nie robi i dalej skacze. Legenda głosi, że kiedyś zakończy karierę. Został Mistrzem Świata w lotach w 1992 roku, czyli wcześniej niż urodziło się wielu jego rywali. A niektórzy to nawet zdążyli się urodzić i skończyć karierę... Ostatnimi latami startował jednak już tylko w lokalnych zawodach, równocześnie snując jednak teorie, że wróci, podczas gdy jego forma zdawała się mu nie dawać nawet gwarancji występu w krajówce w Sapporo – a jak już taką, zapewne ze względu na szacunek dostał, to zakończył występ na kwalifikacjach… Jednak w sezonie 2023/24 w wieku prawie 52 lat, gdy już wszyscy go definitywnie skreślili, niespodziewanie złapał formę i nawet zapunktował na zawodach PŚ. To się nazywa wytrwałość…
• Kazuyoshi Funaki – był perfekcjonistą, o czym świadczy to, że jest nazywany najładniej skaczącym skoczkiem w historii. Dawał chwilę odpoczynku sędziom, którzy nie musieli na jego skok patrzeć, bo i tak wiedzieli, że dadzą same 20. Co ciekawe nie zakończył jeszcze kariery, ale w przeciwieństwie do Kasaiego nie zawraca sobie już głowy skakaniem poza Japonią.

Byli zawodnicy

• Daiki Itō – raz spadł z belki startowej, ale ogólnie to był całkiem dobrym skoczkiem.
• Takanobu Okabe – drugi po Kasaim na liście najstarszych zwycięzców konkursów. Jeden z przykładów na to, że Japończycy starzeją się wolniej. Ustalił najkrótszy skok w historii na odległość 20 metrów (a pod tym względem było wielu naprawdę uznanych rywali, na przykład Eddie "Orzeł" Edwards, Robert Mateja czy Konstantin Sokolenko).
• Masahiko Harada – postać tragiczna: pomimo wielu sukcesów i tak wszyscy pamiętają go głównie z zawalonego skoku w drużynówce na olimpiadzie w Lillehammer, kiedy to Japończycy przegrali złoto z Niemcami. Odkuł się cztery lata później przed własną publicznością, przeskakując skocznię w konkursie indywidualnym i to na tyle, że elektroniczny pomiar odległości nie zgruntował i trzeba było ręcznie ustalić odległość.
• Hiroya Saitō – kolejny z przedstawicieli złotego pokolenia japońskich skoków. Niestety wiecznie w cieniu bardziej błyszczących kolegów - jak nie Harady to Funakiego, jak nie Funakiego to Kasaiego, itd. Nic dziwnego, że skończył karierę jeszcze w wieku juniorskim.
• Hideharu Miyahira – całkiem dobry zawodnik, zdobył nawet dwa medale mistrzostw świata, a mógłby i więcej gdyby nie wyskok formy Małysza w Predazzo w 2003. Trenował przez pewien czas reprezentację, ale gdy już nie mógł śmieszkować, że jest młodszy od Noriakiego o rok, bo ten i tak nie mieścił się do składu, dał sobie spokój.
• Hiroki Yamada – niespodziewanie wystrzelił formą podczas TCS 2002, zajmując 4. miejsce w jednym z konkursów. Jak się okazało, był to jego jedyny taki wyskok w karierze. Publicznie wypowiadał się, że jego sportowym idolem jest Adam Małysz, dzięki czemu zdobył sympatię polskich kibiców.
• Kento Sakuyama – w lecie wygrał cały cykl Grand Prix, natomiast przez wszystkie zimowe sezony uzbierał trochę więcej niż 100 punktów. Przez to swego czasu zwano go japońskim Dawidem Kubackim. Nas rodak nie chciał jednak porównań do Sakuyamy i obecnie to ten by zapewne chciał choć jeden z jego sukcesów...
• Shōhei Tochimoto – średnio-słaby, jedyne jego sukcesy to niezłote medale juniorskie i drużynowe.
• Fumihisa Yumoto – w 2008 w Pragelato odniósł jedyne zwycięstwo w karierze, dzięki wiatrowi i decyzji o skróceniu konkursu do jednej serii. Cóż, każda reprezentacja musi mieć swojego Roka Urbanca i Krzysztofa Bieguna.