Nie podano opisu zmian Znacznik: VisualEditor |
Nekomimi97 (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
Linia 13: | Linia 13: | ||
* '''Ville Larinto''' – podobnie jak niegdyś Janne Ahonen i Harri Olli próbuje wrócić do gry. Jednak także on głównie próbuje. |
* '''Ville Larinto''' – podobnie jak niegdyś Janne Ahonen i Harri Olli próbuje wrócić do gry. Jednak także on głównie próbuje. |
||
* '''Eetu Nousiainen''' – młody gniewny, którego największym sukcesem jest zajęcie ósmego miejsca w drużynówce<ref>Na osiem drużyn</ref> na Mistrzostwach Świata w lotach. |
* '''Eetu Nousiainen''' – młody gniewny, którego największym sukcesem jest zajęcie ósmego miejsca w drużynówce<ref>Na osiem drużyn</ref> na Mistrzostwach Świata w lotach. |
||
− | * '''Andreas Alamommo''' |
+ | * '''Andreas Alamommo''' – inna nadzieja fińskich skoków. Na razie bez punktów w PŚ, ale wszystko jeszcze przed nim. |
* '''Antti Aalto''' – też młody. Jemu w przeciwieństwie do tych dwóch wyżej przynajmniej udało się zapunktować indywidualnie. |
* '''Antti Aalto''' – też młody. Jemu w przeciwieństwie do tych dwóch wyżej przynajmniej udało się zapunktować indywidualnie. |
||
== Byli zawodnicy == |
== Byli zawodnicy == |
||
− | * '''Matti Nykänen''' |
+ | * '''Matti Nykänen''' – na zmianę pił i wygrywał, czasami w krótkich odstępach czasu. Świetny zawodnik w obu dziedzinach. Zawstydził Rosjan wygrywając tuż po sylwestrze [[Turniej Czterech Skoczni]]. Marnie skończył. |
* '''Janne Ahonen''' – wygrał wszystko z wyjątkiem igrzysk olimpijskich, co bardzo mu uwłaczało i przed olimpiadą w Vancouver wznowił karierę po roku przerwy. Tam znowu nic nie ugrał, wkurzył się i rzucił skakanie. Tym razem wytrwał dwa lata - patrząc na kiepskie wyniki Finów postanowił wrócić. Jednak także jemu marnie to wychodziło i w 2018 definitywnie<ref>Taa, jasne...</ref> odstawił narty w kąt. Od początku kariery się nie uśmiechnął. |
* '''Janne Ahonen''' – wygrał wszystko z wyjątkiem igrzysk olimpijskich, co bardzo mu uwłaczało i przed olimpiadą w Vancouver wznowił karierę po roku przerwy. Tam znowu nic nie ugrał, wkurzył się i rzucił skakanie. Tym razem wytrwał dwa lata - patrząc na kiepskie wyniki Finów postanowił wrócić. Jednak także jemu marnie to wychodziło i w 2018 definitywnie<ref>Taa, jasne...</ref> odstawił narty w kąt. Od początku kariery się nie uśmiechnął. |
||
− | * '''Jani Soininen''' |
+ | * '''Jani Soininen''' – odwrotnie jak Ahonen, trafił z życiową formą akurat na olimpiadę w Nagano, gdzie zdobył złoto i srebro. Poza tym indywidualnie nic szczególnego nie wywalczył, choć wygrywał pojedyncze konkursy PŚ. Tak czy inaczej, szacun, również za bycie jednym z niewielu fińskich skoczków, którym udało się nie stoczyć na dno. |
− | * '''Risto Jussilainen''' |
+ | * '''Risto Jussilainen''' – był w niezłej formie w epoce dominacji Małysza ([[2001]] rok). Był wtedy trzeci w generalce, wyprzedzając pod koniec sezonu Ahonena (pamiętacie to?). W trzecim konkursie następnego sezonu, w Titisee-Neustadt wywalił się - złapał traumę i od tamtej pory skakał tak, żeby sobie krzywdy nie zrobić. |
− | * '''Matti Hautamäki''' |
+ | * '''Matti Hautamäki''' – skakał dość długo, by rozmienić swoją sławę na drobne, lubił mamuty (ale nie te chodzące tylko takie skocznie), na mistrzostwach świata w [[Predazzo]] zawzięcie walczył z Małyszem. Po zakończeniu kariery został maszynistą. |
− | * '''Jussi Hautamäki''' |
+ | * '''Jussi Hautamäki''' – skaczący od czasu do czasu zawodnik, który był znany głównie z bycia bratem Mattiego oraz próby oszukania systemu podczas konkursu w Trondheim w 2001 (odbicie się po spadnięciu na bulę). Swojego czasu regularnie walczył ze skocznią, z czasem pojawiał się coraz rzadziej, aż w końcu zniknął. Teraz jest rockmanem. |
− | * '''Ville Kantee''' |
+ | * '''Ville Kantee''' – drugi z rockmanów w reprezentacji. Kilka razy wskoczył na podium, dwukrotnie nawet wygrał (m.in. w 2001 r. w Willingen; to ten konkurs, gdzie Adaś skoczył 151,5 m). Niedługo potem słuch po nim zaginął. |
− | * '''Toni Nieminen''' |
+ | * '''Toni Nieminen''' – jako junior wygrał niemal wszystko, co możliwe: złoto olimpijskie, TCS, Kryształową Kulę. Tego było za wiele i postanowił wszystko przepić. Zdołał wrócić do skakania, ale do końca kariery był już zwykłym przeciętniakiem. |
− | * '''Tami Kiuru''' |
+ | * '''Tami Kiuru''' – całkiem niezły zawodnik, jednak przez całą karierę pozostawał w cieniu Ahonena i Hautamäkiego i dlatego przeszedł do historii jako średniak. Słynął ze skakania w masce. |
− | * '''Arttu Lappi''' |
+ | * '''Arttu Lappi''' – miał swoje pięć minut w sezonie 2006/07, kiedy to wygrał pierwszy (jednoseryjny) konkurs – coś jak nasz Krzysiu Biegun... Nie no, może niezupełnie: w przeciwieństwie do niego zdołał utrzymać niezłą formę przez większą część sezonu. |
− | * '''Veli-Matti Lindström''' |
+ | * '''Veli-Matti Lindström''' – podobnie jak Kiuru był w cieniu znanych kolegów, pomimo przyzwoitych wyników. Do większych sukcesów można zaliczyć mistrzostwo świata juniorów i zwycięstwa w drużynówkach<ref>Tylko kto o tym pamięta po latach?</ref>. |
− | * '''Janne Happonen''' |
+ | * '''Janne Happonen''' – nazywa się podobnie jak Ahonen (niektórzy nie widzą różnicy), dość dobry. Tyle, że często kontuzjowany. Pewnie dlatego dał sobie już spokój. |
− | * '''Harri Olli''' – kontynuator alkoholowych tradycji rodaków. Niegdyś czołowy reprezentant kraju, po dobrym sezonie 2008/ |
+ | * '''Harri Olli''' – kontynuator alkoholowych tradycji rodaków. Niegdyś czołowy reprezentant kraju, po dobrym sezonie 2008/09 poszedł w ślady Nieminena i na jakiś czas zniknął. Powrócił na skocznie w 2014, próbując odzyskać formę sprzed lat. Niestety słowo klucz to "próbując"... Po dwóch nieudanych sezonach ponownie zniknął. Czy jeszcze wróci - nie wiadomo<ref>Mało prawdopodobne - Ahonen to z niego nie jest, a latka mimo wszystko lecą...</ref>. |
− | * '''Olli Muotka''' |
+ | * '''Olli Muotka''' – taki średni, skakał regularnie, ale to nie znaczy, że równo. Czasami wchodził do drugiej serii, czasem nie. Jednak wtedy nikogo lepszego nie było<ref>W sumie wiele się nie zmieniło...</ref> |
− | * '''Anssi Koivuranta''' |
+ | * '''Anssi Koivuranta''' – znakomity... kombinator norweski, zdobywca Pucharu Świata w tej dyscyplinie. Z powodów zdrowotnych musiał skończyć z bieganiem i przerzucił się na skoki. Wygrał nawet jeden konkurs (Innsbruck 2014)<ref>Wprawdzie jednoseryjny, ale oj tam oj tam, niech już ma to swoje jedyne zwycięstwo.</ref> – jak się okazało, było to ostatnie zwycięstwo nie tylko jego, ale i jakiegokolwiek Fina w PŚ. |
− | |||
− | <br clear="all" /> |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
− | |||
{{Skoki narciarskie}} |
{{Skoki narciarskie}} |
||
{{nospr}} |
{{nospr}} |
Wersja z 21:55, 27 gru 2018
Reprezentacja Finlandii w skokach narciarskich – grupa fińskich zawodników zajmujących się skakaniem na nartach. Kiedyś kozaczyli na wszystkich skoczniach niczym współczesna Austria, dzisiaj w tabeli obijają się gdzieś pomiędzy Rosjanami a Włochami.
Finowie mają kilka fajnych skoczni, z czego część na dalekiej północy gdzie jest bardzo zimno i trzeba dogrzewać się Finlandią. Z tego powodu jest to jedna z najbardziej rozpitych grup sportowców.
Niektórzy skoczkowie, którzy nie zmieścili się w kadrze postanowili wykorzystać talent do picia w innej branży - założyli zespół rockowy o nazwie Jumping Twins.
Zawodnicy
- Lauri Asikainen – były kombinator norweski (wiem, że to już wiesz, bo komentatorzy to powtarzają w każdych zawodach). Ostatnimi czasy widoczny jednak tylko na Mistrzostwach Świata.
- Jarkko
MäättäMaatta – skacze czasami, słynął z niewymawialnego nazwiska. W sezonie 2017/2018 postanowił zlitować się nad komentatorami i nieco je uprościć - szacunek za poświęcenie, czekamy na efekty w postaci lepszych skoków. - Ville Larinto – podobnie jak niegdyś Janne Ahonen i Harri Olli próbuje wrócić do gry. Jednak także on głównie próbuje.
- Eetu Nousiainen – młody gniewny, którego największym sukcesem jest zajęcie ósmego miejsca w drużynówce[1] na Mistrzostwach Świata w lotach.
- Andreas Alamommo – inna nadzieja fińskich skoków. Na razie bez punktów w PŚ, ale wszystko jeszcze przed nim.
- Antti Aalto – też młody. Jemu w przeciwieństwie do tych dwóch wyżej przynajmniej udało się zapunktować indywidualnie.
Byli zawodnicy
- Matti Nykänen – na zmianę pił i wygrywał, czasami w krótkich odstępach czasu. Świetny zawodnik w obu dziedzinach. Zawstydził Rosjan wygrywając tuż po sylwestrze Turniej Czterech Skoczni. Marnie skończył.
- Janne Ahonen – wygrał wszystko z wyjątkiem igrzysk olimpijskich, co bardzo mu uwłaczało i przed olimpiadą w Vancouver wznowił karierę po roku przerwy. Tam znowu nic nie ugrał, wkurzył się i rzucił skakanie. Tym razem wytrwał dwa lata - patrząc na kiepskie wyniki Finów postanowił wrócić. Jednak także jemu marnie to wychodziło i w 2018 definitywnie[2] odstawił narty w kąt. Od początku kariery się nie uśmiechnął.
- Jani Soininen – odwrotnie jak Ahonen, trafił z życiową formą akurat na olimpiadę w Nagano, gdzie zdobył złoto i srebro. Poza tym indywidualnie nic szczególnego nie wywalczył, choć wygrywał pojedyncze konkursy PŚ. Tak czy inaczej, szacun, również za bycie jednym z niewielu fińskich skoczków, którym udało się nie stoczyć na dno.
- Risto Jussilainen – był w niezłej formie w epoce dominacji Małysza (2001 rok). Był wtedy trzeci w generalce, wyprzedzając pod koniec sezonu Ahonena (pamiętacie to?). W trzecim konkursie następnego sezonu, w Titisee-Neustadt wywalił się - złapał traumę i od tamtej pory skakał tak, żeby sobie krzywdy nie zrobić.
- Matti Hautamäki – skakał dość długo, by rozmienić swoją sławę na drobne, lubił mamuty (ale nie te chodzące tylko takie skocznie), na mistrzostwach świata w Predazzo zawzięcie walczył z Małyszem. Po zakończeniu kariery został maszynistą.
- Jussi Hautamäki – skaczący od czasu do czasu zawodnik, który był znany głównie z bycia bratem Mattiego oraz próby oszukania systemu podczas konkursu w Trondheim w 2001 (odbicie się po spadnięciu na bulę). Swojego czasu regularnie walczył ze skocznią, z czasem pojawiał się coraz rzadziej, aż w końcu zniknął. Teraz jest rockmanem.
- Ville Kantee – drugi z rockmanów w reprezentacji. Kilka razy wskoczył na podium, dwukrotnie nawet wygrał (m.in. w 2001 r. w Willingen; to ten konkurs, gdzie Adaś skoczył 151,5 m). Niedługo potem słuch po nim zaginął.
- Toni Nieminen – jako junior wygrał niemal wszystko, co możliwe: złoto olimpijskie, TCS, Kryształową Kulę. Tego było za wiele i postanowił wszystko przepić. Zdołał wrócić do skakania, ale do końca kariery był już zwykłym przeciętniakiem.
- Tami Kiuru – całkiem niezły zawodnik, jednak przez całą karierę pozostawał w cieniu Ahonena i Hautamäkiego i dlatego przeszedł do historii jako średniak. Słynął ze skakania w masce.
- Arttu Lappi – miał swoje pięć minut w sezonie 2006/07, kiedy to wygrał pierwszy (jednoseryjny) konkurs – coś jak nasz Krzysiu Biegun... Nie no, może niezupełnie: w przeciwieństwie do niego zdołał utrzymać niezłą formę przez większą część sezonu.
- Veli-Matti Lindström – podobnie jak Kiuru był w cieniu znanych kolegów, pomimo przyzwoitych wyników. Do większych sukcesów można zaliczyć mistrzostwo świata juniorów i zwycięstwa w drużynówkach[3].
- Janne Happonen – nazywa się podobnie jak Ahonen (niektórzy nie widzą różnicy), dość dobry. Tyle, że często kontuzjowany. Pewnie dlatego dał sobie już spokój.
- Harri Olli – kontynuator alkoholowych tradycji rodaków. Niegdyś czołowy reprezentant kraju, po dobrym sezonie 2008/09 poszedł w ślady Nieminena i na jakiś czas zniknął. Powrócił na skocznie w 2014, próbując odzyskać formę sprzed lat. Niestety słowo klucz to "próbując"... Po dwóch nieudanych sezonach ponownie zniknął. Czy jeszcze wróci - nie wiadomo[4].
- Olli Muotka – taki średni, skakał regularnie, ale to nie znaczy, że równo. Czasami wchodził do drugiej serii, czasem nie. Jednak wtedy nikogo lepszego nie było[5]
- Anssi Koivuranta – znakomity... kombinator norweski, zdobywca Pucharu Świata w tej dyscyplinie. Z powodów zdrowotnych musiał skończyć z bieganiem i przerzucił się na skoki. Wygrał nawet jeden konkurs (Innsbruck 2014)[6] – jak się okazało, było to ostatnie zwycięstwo nie tylko jego, ale i jakiegokolwiek Fina w PŚ.
Przypisy