Reprezentacja Czech w skokach narciarskich

Jaki kraj, tacy skoczkowie...

Reprezentacja Czech w skokach narciarskich – grupa kilkunastu piwolubnych skoczków narciarskich ze śmiesznymi nazwiskami, którzy - ze zmiennym szczęściem - usiłują nawiązać do sukcesów dawnej Czechosłowacji.

Pepiczki posiadają kilka skoczni narciarskich, które jednak obecnie popadają w ruinę lub robią co najwyżej za atrakcję turystyczną Chociażby mamuci obiekt w Harrachovie - dawno temu świątynia skoków niczym obecna Planica, dziś obraz nędzy i rozpaczy. Są jeszcze skocznie w Libercu i Frensztacie, które trzymają się nieco lepiej, ale nie na tyle, by uzyskać licencję na organizowanie zawodów Pucharu Świata (czy nawet Letniej GP).

Zawodnicy

• Roman Kołderka Koudelka – w tej chwili zdecydowany lider czeskich skoczków, który jednak ma już swoje lata i powoli rozgląda się za swoim następcą. Słynie z wywalania języka po wyjściu z progu. Ma oficjalną ksywkę Koudi i nieoficjalną Električka.
• Viktor Polášek – z kolei młody i utalentowany, nawet zdobył mistrzostwo świata juniorów w 2017, wyprzedzając przystojniaka z Włoch. Na razie bez sukcesów seniorskich, ale wszystko jeszcze przed nim.
• Čestmír Kožíšek – lubi mamucie obiekty, na których kilka razy uplasował się w drugiej dziesiątce PŚ. Poza tym to typowy statysta, żeby nie powiedzieć - dostarczyciel punktów PŚ.
• Vojtěch Štursa – taki czeski Klimek Murańka; wieczny wielki talent, choć jego wyniki na razie nie powalają; no ale jak wiadomo, wybuch formy jest kwestią czasu.
• Filip Sakala – syn znanego ojca, który z racji braku poważnej konkurencji w sezonie 2019/20 dostał szansę występów w pierwszej czeskiej reprezentacji. Na razie nie przysparza dumy tatusiowi, ale jeszcze ma na to czas.

Dawni zawodnicy

• Pavel Ploc – legenda czeskich (wówczas czechosłowackich, ale na jedno wychodzi) skoków, mająca jednak (nie)szczęście startować w czasach szczytu formy Nykänena i Weißfloga, co przełożyło się na brak indywidualnych złot wielkich imprez.
• Jaroslav Sakala – też legenda, w szczególności świetnie skakał na mamutach (nawet zdobył złoto MŚ w lotach). Niestety w ostatnich sezonach kariery był cieniem samego siebie, co trochę odbiło się na jego wizerunku.
• Jakub Janda – w czasie kryzysu formy Adama Małysza błyszczał, wygrywając TCS i KK w 2006. Sukcesy te spowodowały zazdrość reszty czeskich zawodników, przez co o mały włos Kuba nie wyleciał z pepickiej kadry i przystąpił do polskiej. Ustanowił niepobity do dziś antyrekord długości skoków na mamucich obiektach - 68 metrów w Planicy.
• Jan Matura – jak samo nazwisko wskazuje, zaczął dobrze skakać będąc w mocno dojrzałym wieku, po trzydziestce (sezon 2012/13). Dzięki temu służy za motywator dla zniechęconych brakiem sukcesu młodzianów.
• Lukáš Hlava – czeski Stefan Hula: miał swój sezon życia (2011/12), podczas którego nawet raz wskoczył na najniższy stopień podium jednego z konkursów. Resztę startów można przemilczeć.
• Jan Mazoch – niestety zasłynął głównie z widowiskowego skoku na głowę w Zakopanem w 2007 r. Na szczęście przeżył, ale bolesne wspomnienia nie pozwoliły na kontynuowanie kariery.
• Michal Doležal - na olimpiadzie w Nagano niespodziewanie zajął wysokie, 11. i 8. miejsce. Później jednak stwierdził, że lepiej od skakania wychodzi mu szycie kombinezonów. Z jego usług krawieckich korzystała m.in. polska kadra - na tyle dobrze się spisał, że po odejściu Horna w 2019 został głównym trenerem naszych skoczków.
• Tomáš Vančura – inny zdolny młodzian, który nawet kilka razy zapunktował w sezonie 2016/17. Później jednak nie było widać go na skoczniach; chodziły słuchy, że Tomek po cichu szlifuje formę na IO w Pekinie... Jak się okazało, co najwyżej w roli przedskoczka.