Wbrew pozorom, to nie Ukraina ani Kazachstan, tylko USA.
Jest to obiekt bardzo stary, mogę powiedzieć, że taki rozsypujący się. Nie wiem, dlaczego co roku odbywają się tam zawody.
Opinia Klemensa Murańki (i chyba większości pozostałych skoczków) na temat Pine Mountain Park.
Pine Mountain Jump – jedna z trzech, obok Utah Olympic Park i MacKenzie Intervale Ski Jumping Complex, znanych czynnych skoczni narciarskich za wielką wodą. Znajduje się w miejscowości Iron Mountain (nie mylić z Ironwood), a zbudowana została dość dawno, bo w 1938 roku i... w zasadzie do tej pory nie została zmodernizowana. Być może to kwestia przywiązania do tradycji, niemniej patrząc na obiekt z boku aż dziw bierze, że FIS wciąż pozwala na rozgrywanie tam zawodów międzynarodowych.
Dlaczego jest to skocznia dla amatorów mocnych wrażeń?[]
Po pierwsze, wygląda ona na niedokończoną. Rozbieg wspierany jest przez metalowe rusztowanie, które zapewne pozostawiono z czasów budowy, gdyż stwierdzono, że podstawowe wsporniki mogą nie wystarczyć. Oczywiście nie ma tam żadnego wyciągu ani tym bardziej windy, więc zawodnicy muszą zasuwać na górę z buta. Być może byłoby to jeszcze do wytrzymania, gdyby nie fakt, że konstrukcja jest cholernie wysoka, niewiele niższa od typowego mamuta. Nie jest to więc najlepsze miejsce dla skoczków z lękiem wysokości[1].
Druga sprawa - brak jest na górze jakiejś zadaszonej poczekalni lub chociażby wiaty. Jak już pokonasz te kilkaset schodów, a jury zwleka z zapaleniem zielonego światełka, chcąc nie chcąc musisz sobie pomarznąć na wietrze. A ten bywa w tym miejscu, no cóż, typowo amerykański... No dobra, może nie aż tak, ale jednak potrafi tam piekielnie gwizdać.
No i po trzecie, samo skakanie też do najbezpieczniejszych nie należy. Rozbieg jest ustawiony pod takim kątem, że rozpędzenie się od zera do setki trwa krócej niż w bolidzie Formuły 1. Przy wyżej ustawionej belce wystarczy, że nagle wiatr zmieni kierunek na przedni i można wylądować na trybunach. Niestety, niekoniecznie w jednym kawałku.
Przebudowa[]
W 2017 roku włodarze FIS-u w końcu stwierdzili, że dłużej tak być nie może, i albo Amerykanie doprowadzą skocznię do jakiegoś stanu normalnej używalności, albo będą sobie tam rozgrywać co najwyżej mistrzostwa półkuli zachodniej. Tyle że, jak to bywa w krajach niezbyt kojarzących się ze skokami, wciąż występują problemy z pozyskaniem funduszy[2], a sytuacji nie poprawiają wyniki osiągane przez krajową reprezentację. Wygląda więc na to, że obiekt wkrótce może podzielić los Copper Peak...
Przebudowa – drugie podejście[]
A jednak! W 2020 roku, niedługo po zamieszczeniu tego artykułu[3], ponownie zaczęto coś przebąkiwać na temat modernizacji obiektu. A niedługo później nawet faktycznie zaczęły się prace, które pod jakimś roku zostały zakończone. Zaskoczony tym faktem FIS nawet wrzucił ich wstępnie do kalendarza Pucharu Świata!
Przypisy
