|
Ten artykuł otrzymał medal, więc na pewno jest bardzo fajny. |
Flaga Krusi - dawniej flaga Czerwonej Krusi
Kruś – państwo na planecie Aimeiz, istniejące od -823 do -668, od -632 do -607, od -553 do -55, oraz ponownie od 44 roku.
Historia[]
Powstanie państwa[]
Granice państwa na przestrzeni lat:
czerwona - państwo Etmunda Krosańskiego;
żółta - państwo odzyskujące niepodległość w 555;
zielona - państwo w 384 roku;
niebieska - państwo po Wielkim Kryzysie;
czarna - państwo w momencie rozpadu i ponownego zjednoczenia
Pierwsze wzmianki o plemionach zamieszkujących terytorium Krusi pochodzą z -900 roku. Wspominają o nich źródła linguryjskie. Około roku -850 władzę nad państwem Krosan przejął młody książę, Etmund. W wyniku kilku zręcznie poprowadzonych kampanii zjednoczył on pod swoim berłem okoliczne państewka. W roku -823 przyjął tytuł Wielkiego Księcia Krusi - data ta jest uznawana za początek kraju kruskiego. Etmund zmarł w -817 roku. Jego następca, Patner, przyjął już w -800 roku tytuł króla.
Utrata niepodległości[]
W latach -725 - -668 Kruś toczyła liczne wojny ze Śródlesiem. W wyniku ostatniej z nich kraj został podbity i w całości włączony w obszar okupanta. Rychłe pojawienie się ruchów nacjonalistycznych wywołało jednak ponowne ogłoszenie niepodległości i wybuch trwającej w latach -632 - -607 tzw. wojny dwudziestopięcioletniej, która zakończyła się kolejną klęską.
W roku -555 większość obszarów kruskich dostała się pod okupację państwa Cracov. Ponieważ dalsze starcia Śródlesia i Cracov odbywały się w zachodniej części kraju, praktycznie niepilnowani Krusini pod przywództwem Daszy Kłaperczika po raz kolejny ogłosli niepodległość i zajęli większą część wschodniego Śródlesia. Tym razem nowy-stary kraj został uznany na mocy pokoju w Kraży w -553.
Ponownie na mapach[]
Po ponownym uzyskaniu niepodległości księstwo kruskie było w złej sytuacji politycznej. Otoczone ze wszystkich kierunków silnymi sąsiadami (Dalaria od wschodu, Państwo Cracov od południa i zachodu, Śródlesie od północy) musiało dbać o swoją niezależność i rozwijać się gospodarczo. Pierwsza okazja do ekspansji nadarzyła się jeszcze w -VI wieku - Dasza Kłaperczik zaatakował w -536 roku Dalarię, której armia znajdowała się głęboko wewnątrz Centralii. Uzyskał w ten sposób spory obszar na wschód od Vislawii.
W -490 roku Kruś zaatakowała słabnące wówczas politycznie Śródlesie. Po przyłączeniu się do wojny Polandii i Rawy, te trzy państwa zadecydowały o podziale i aneksji Śródlesia. Kruś otrzymała wschodnią część kraju, w tym dostęp do Wielkich Jezior. Na mocy tego traktatu książę Karol II uzyskał także prawo do tytułowania sie królem.
Ekspansja na południe[]
Nowe królestwo było w najbliższym czasie bardzo agresywne wobec sąsiadów. Jeszcze w V wieku zajęło ono spory obszar należący do państwa Cracov. W latach -397 do -384 Kruś po raz pierwszy w swojej historii miała dostęp do oceanu. Zdobyła bowiem dość wąski pas ziemi należący wcześniej do Nilbulu. W wyniku ruchów separatystycznych jego większa część wkrótce uniezależniła się jednak jako księstwo Falitynu. Na dłużej pod kontrolą Krusi pozostały jednak równinne tereny w głębi lądu.
Wielki Kryzys[]
Flaga rebeliantów - później flaga Czarnej Krusi
Był to jednak kres rozkwitu tego państwa. Już wkrótce miało ono stanąć w obliczu głębokiego kryzysu. Północna część kraju, określająca się jako Czarna Kruś, stanęła w ogniu rebelii, sugerując, że kolejni władcy państw nakładają na jej mieszkańców zbyt wysokie podatki idące na rozwój na południu. Do tego wojnę Krusi wypowiedziały Polandia, Wschodni Brzeg Vislawii, Nilbul, Falityn i Dalaria Południowa. Tylko dzięki bohaterskiej pomocy połączonych sojuszniczych sił kardockich udało się uchronić niepodległość. Niemniej, ogromne straty terytorialne były nieuniknione. Kruś straciła między innymi dostęp do Wielkich Jezior (na rzecz Polandii), a także spory obszar na wschodzie (na rzecz Dalarii Południowej i Falitynu) oraz część terenów zdobytych na początku IV wieku na południu (na rzecz Nilbulu). Władca Krusi stracił także prawo do tytułowania się królem. Działania północnych separatystów miały natomiast okazać się później gwoździem do trumny dla kraju.
Odbudowa państwa[]
Stojące na skraju upadku państwo udało się uratować, jednak sytuacja wewnętrzna na około sto lat uniemożliwiła dalszą ekspansję. W -235 roku wielki książę Elmir II podpisał pakt o neutralności z ówczesnym wielkim księciem Rawy, Janem V. Pozwoliło mu to na wypowiedzenie wojny Polandii. Podczas jej trwania Elmir został wybrany księciem elekcyjnego Falitynu, pod warunkiem, że nie będzie próbował łączyć obu państw. Wzmocniony falityńskimi oraz kardockimi wojskami, odniósł w tej wojnie wielki triumf - w 70% odzyskując północną granicę sprzed Wielkiego Kryzysu, a następnie zręcznie zmieniając stronę konfliktu i wkrótce kontrolując już kardocki obszar w Polonii, ze wszystkimi portami i stoczniami włącznie. W pakcie z -232 roku Kardocja zobowiązała się do zapłacenia sporej kontrybucji. Problem terenów okupowanych przez Kruś rozwiązało utworzenie nowego państwa, nazwanego Kardolland.
W -211 roku, wbrew wcześniejszym ustaleniom, Elmir II przyłączył do Krusi Falityn, po raz drugi i ostatni dając swojemu państwu dostęp do oceanu. Udało mu się także stłumić rebelie, które w ten sposób wywołał. Jego następca, Elmir III Kłaperczik, nie miał już tyle szczęścia - w -199 roku musiał zgodzić się na oderwanie się Falitynu. Został on jednak w zamian wybrany wielkim księciem - podobnie, jak jego następcy.
Rozpad Krusi[]
Sztandar Karola III - później flaga Żółtej Krusi
Mapa podzielonej Krusi
W -92 roku północna część kraju ponownie spróbowała oderwać się od Krusi. Tym razem przyczyną była słabość władcy, Elmira IV Kłaperczika, który nie był w stanie kontrolować dwóch krajów naraz. Gdy zginął na polu walki w -89 roku, Kłaperczikowie stracili wpływy w Falitynie na rzecz księcia stańskiego, Joachima. W Krusi natomiast władzę przejął syn Elmira, Karol III. Gdy wydawało się, że zapanował już nad sytuacją, w -80 roku Joachim wypowiedział Krusi wojnę, zajmując terytorium całego kraju i wkrótce obwołując wielkim księciem samego siebie. Państwa nie dało się już jednak uratować. Karol III uciekł na wschód, skąd w -70 roku wraz z najemną armią powrócił pod żółtym sztandarem, oblegając wschodnią część kraju. W efekcie, na północy po raz kolejny wybuchły zamieszki czarnych separatystów. W -63 roku połączone czarno-żółte siły dotarły aż pod stolicę kraju, Selmin. Oblężenie trwało 3,5 roku i pochłonęło ponad milion ofiar - liczba mieszkańców miasta spadła w tym czasie z 1,4 mln do zaledwie 180 tysięcy. Pozostali przy życiu mieszczanie zmuszeni byli niejednokrotnie do desperackich aktów kanibalizmu. Joachimowi udało się jednak obronić. Co więcej, po odparciu uderzenia przypuścił skuteczny kontratak, docierając aż do brzegów Vislawii.
W -57 roku wyniszczone wojną 3 strony konfliktu ostatecznie zmuszone były usiąść do obrad. Obszar Krusi podzielono wzdłuż rzek na 3 części:
- Czarną Kruś, republikę znajdującą się na wschód od Vislawii i na północ od Dalanu;
- Żółtą Kruś, wielkie księstwo pod władzą Karola III, znajdujące się na wschód od Vislawii i na południe od Dalanu;
- Czerwoną Kruś, wielkie księstwo pod władzą Joachima, znajdujące się na zachód od Vislawii.
Próby zjednoczenia[]
Od czasu rozpadu państwa, nieustannie trwały próby ponownego połączenia go w całość. Argumentowane było to tym, że trzy kraje praktycznie nie różniły się kulturowo, a jedyne co je dzieli, to poglądy polityczne ich przywódców. Stąd zrealizowano między innymi pomysł organizowania rokrocznie Turnieju Kruskiego w rollskokach, który obok mistrzostw świata stał się najważniejszą regularnie odbywającą się imprezą. Kraje miały również wspólną ligę piłkarską.
W 18 roku przeprowadzono nawet w trzech krajach referendum dotyczące zjednoczenia państw. We wszystkich z nich propozycję poparło ponad 85% mieszkańców, jednak tylko Czarna Kruś uznała ich wyniki za wiążące.
Wiele zmieniło się w grudniu 41 roku, kiedy to w wyborach parlamentarnych w Czerwonej Krusi wyraźnie triumfowała Zjednoczeniowa Partia Krusi pod przywództwem Vaclava Sempicka. Sempicek został premierem z poparciem ponad 2/3 parlamentu i doprowadził do wiążących rozmów oraz kolejnych referendów we wszystkich trzech krajach, które odbyły się 13 grudnia 43 roku. Referendum zjednoczeniowe uzyskało aprobatę około 90% głosujących we wszystkich państwach kruskich, dzięki czemu z dniem 17 czerwca 44 roku Kruś ponownie stała się jednym państwem. W nowym kraju ustanowiono system kanclerski z Sempickiem jako premierem.