Największy zasięg Bizancjum - jedyny jego sukces
Bizancjum (inaczej Cesarstwo Bizantyńskie lub Cesarstwo Wschodniorzymskie) – jedno z większych imperiów w historii Europy. Jedyne państwo w historii, które powstało jako wielki kolos i zamiast rozszerzać swoje granice, z roku na rok się kurczyło. Trwało to dobre tysiąclecie. A data ostatecznego upadku została jedną z dat końca średniowiecza.
Historia państwa[]
Wschód Cesarstwa Rzymskiego od czasu podbicia czuł się mniej wartościowy niż zachód. Mieli w sumie rację, niewiele interesowano się w Rzymie sprawami będącymi tysiące kilometrów od nich. Zanim by przybyli, to by miesiąc minął, a na miejscu robota czeka. Dlatego Konstantyn I Wielki postanowił tam ustanowić drugą stolicę, pod nazwą Konstantynopol. Widocznie podpatrzył to u Aleksandra Wielkiego. To miejsce stało się dość ważnym ośrodkiem w całym wielkim państwie.
Kiedy Teodozjusz I Wielki w 395 roku pisał testament, to nie mógł się zdecydować i rozdzielił kraj między dwóch synów. I jeszcze obu dał tytuł cesarza. W ten sposób rozwalił największe imperium w historii Europy na pół. Jak się okazało, władcy w wschodniej części umieli myśleć i nie wpuścili barbarzyńców do swojej stolicy, w przeciwieństwie do kolegów z zachodu. Dzięki tej radosnej logice od 476 istniało już tylko jedno cesarstwo, w kształcie niezbyt przypominającym Rzym.
Justynian I Wielki postanowił jednak odzyskać ziemie na zachodzie. Udało mu się trochę podbić, ale wystarczyło, że kopnął w kalendarz i wszystko się rozpadło. Potem było już tylko gorzej. Arabowie od wschodu, Słowianie od zachodu i północy, Węgrzy też od północy. Powodzenia. W XII wieku padł pomysł przechrzczenia prawosławnego cesarstwa na katolicyzm. Niewiele to dało, poza zdestabilizowaniem państwa. W 1453 Ottomani wreszcie zdobyli Konsantynopol i biedni cesarze mogli przestać się męczyć.
